اسماعیل فصیح

اسماعیل فصیح دوم اسفند 1313 در محله درخونگاه تهران به دنیا آمد و 25 تیر 1388 از دنیا رفت. او حدود ده سال در آمریکا مشغول درس خواندن بود و بعد از بازگشت به ایران، مشغول کار ترجمه شد و به تدریس هم پرداخت. از اسماعیل فصیح هم ترجمه‌های مهمی در حوزه روانشناسی باقی مانده است و هم خودش کتاب‌های متعددی نوشته است. از او نسل چهارم نویسندگان ایرانی به حساب می‌آید که ساده‌نویس بوده و گاهی به شیوه پلیسی در داستان اهمیت می‌داده است. برخی از رمان‌های او عبارتند از: «شراب خام» (1345)، «خاک آشنا» (1349)، «دل کور» (1352)، «ثریا در اغما» (1362)، «درد سیاوش»‌ (1364)، «زمستان 62» (1366)، «باده کهن» (1373) و... نقدها درباره نوشته‌های اسماعیل فصیح فراوان است. اما مهم این است که از اسماعیل فصیح آثار ترجمه‌شده مهمی به جا مانده است، مانند: «وضعیت آخر» نوشته تامس آ.هریس، «بازی‌ها؛ روان‌شناسی روابط انسانی» نوشته اریک برن، «ماندن در وضعیت آخر» نوشته تامس آ.هریس، «خودشناسی به روش یونگ» نوشته مایکل دانیلز، «تحلیل رفتار متقابل در روان‌درمانی» نوشته اریک برن و... اسماعیل فصیح با وجود ترجمه‌های مهمی که داشت، اهل خلوت بود و چندان در رسانه‌ها حضور نداشت. اما در سال‌های پایانی عمرش مصاحبه‌ای با سعید کمالی دهقان انجام می‌‌دهد که بخشی از آن در روزنامه اعتماد آمده است.