رسول پرویزی در سال 1298 در شیراز و در خانواده‌ای مهاجر و تنگستانی به دنیا آمد و در آبان ماه سال 1356 از دنیا رفت. او پس از تحصیلات به تهران امد و از اوایل دهه سی داستان‌هایش در مجلات مختلف به چاپ می‌رسیدند. بعد از مدتی هم وارد کارهای سیاسی شد و به مجلس راه یافت. رسول پرویزی در سال‌های پایانی عمر خود، بینایی یکی از چشم‌هایش را از دست داد و از همان روزگار بود که نویسندگی را رها کرد. از او دو اثر مهم به جا مانده است. یکی با نام «شلوارهای وصله‌دار» (1336) و دیگری با نام «لولی سرمست» (1346). او در داستان‌هایش نثری ساده و ملایم دارد که گاهی به طنز و شوخی آمیخته می‌شود. نمونه بارز این طنز را می‌توان در داستان «عینک من» خواند.
